Nostalgie / Vintage – 1998 Honda Accord Type R, metamorfose

Eind jaren negentig draaide het imago van Honda Europe rond de autosport. Zo verscheen de Integra Type R, die met name te zien was in de 24 Uur van Spa. Een goede gelegenheid om groots uit te pakken. En dan had je ook nog de Accord. Die was ontwikkeld op ons continent en werd geassembleerd in het Verenigd Koninkrijk, in Swindon. Net als zijn voorganger trad hij aan in het Britse toerwagenkampioenschap BTCC, waar hij verre van een modderfiguur sloeg.

Om dat raceprogramma te ondersteunen kreeg de Accord in 1998 een echt sportieve versie waarop zelfs Japan geen recht had. De Accord van toen – de zesde generatie – behield zijn reputatie van brave en wat conservatieve berline met een ongeëvenaarde betrouwbaarheid, maar Honda durfde hem een pittige versie te geven, waarmee hij rivalen achterna kon zitten als de Ford Mondeo ST200, de Alfa Romeo 156 V6, tal van BMW’s, of de Subaru Impreza GT Turbo (al was die wel een maatje kleiner). Een palet aan opgepepte modellen dat nog goed het vuur weerspiegelt dat aan het eind van de jaren negentig brandend werd gehouden. Het waren andere tijden…

Europese lijn

Laten we, voor we ons over de Type R buigen, eerst eens het algemenere design van de Europese versie van de zesde Accord-generatie bekijken. Terwijl de voorgaande generatie in een joint venture met Rover was ontwikkeld (wat aan Britse zijde de 600 had opgeleverd) op basis van de Japanse Honda Ascot Innova, liet de nieuwe Accord ambities op internationale schaal zien. Daarom had elk continent recht op zijn eigen versie, volgens de vereisten van de markt.

Drie verschillende versies van eenzelfde auto: niet echt de meest economische methode, maar Hisao Suzuki, toenmalig voorzitter van Honda R&D Europe, hield vol dat het de enige manier was voor het merk om te overleven en gezond te blijven in een veel te competitieve wereld. De Engelse Accord pakte uit met een extreem Europees (en zelfs conservatief?) design met veel Duitse lijnen – het geheel deed sterk denken aan modellen van Audi (vooral achteraan) of BMW bijvoorbeeld. Het uiteindelijke resultaat ademde robuustheid uit met een licht dynamisme, maar bleek toch vooral braaf.

Minder discreet

Helemaal het omgekeerde was het geval voor de sportieve versie, want voor die Type R ging Honda allesbehalve subtiel te werk. Kijk maar naar zijn koetswerkkit, met als toppunt die gigantische spoiler (een optie weliswaar), zijn specifieke velgen van 17 duim, zijn opzichtige kleuren (zoals het befaamde ‘Championship-wit’) en zijn twee uitlaten (één aan elke zijde). Verder herken je hem aan de specifieke zwarte achtergrond van de koplampen. En voor wie er nog aan zou twijfelen dat het hier niet om een doordeweekse Accord gaat, zijn er nog de Type R-logo’s op de flanken.

Aan de buitenkant hield de Accord Type R het, zeker in zijn eerste jaren, niet bij half werk, maar binnenin evenmin… Zo pakte hij uit met inzetstukken van carbonlook, een specifiek stuurwiel met het befaamde H-logo in het rood, een versnellingspookknop van titanium en last but not least Recaro-kuipstoelen.

Oude bekende

Onder de motorkap lag een oude bekende: de 2,2 liter grote dubbelenokkenasser ‘H22’ die al dienstdeed in de Prelude. In de Accord Type R werd hij opgepept tot 212 pk bij 7.200 o/m, met name dankzij een herziene in- en uitlaat, maar ook een verhoogde compressie en zuigers met lage wrijving. Dankzij het befaamde VTEC-systeem liet hij een maximumkoppel van 215 Nm optekenen bij 6.700 o/m – met het karakteristieke gehuil bij hoge toeren erbovenop. De topsnelheid van de Accord Type R bedroeg 231 km/u.

Om dat vermogen netjes over te brengen werd ook het onderstel flink onder handen genomen. Om te beginnen onderging de Accord Type R een stevige vermageringskuur, doordat tal van isolatiemateriaal werd weggelaten. Vervolgens werd het chassis flink opgewaardeerd. Naast een specifieke schokdemping, grotere remmen en zeventienduimwielen werd de Accord Type R uitgerust met een Torsen-sperdifferentieel. De voortrein was dan ook de snedigheid zelve en de stuurinrichting was hydraulisch bekrachtigd. In bochten kon je voelen dat je niet in zomaar gelijk welke Honda zat. Het geheel was gezond, volhardend en – ondanks een wat stugge ophanging – ook geschikt voor minder sportief gebruik… als goed huisvader laten we zeggen.

Zeldzame vogel

De Type R verdween in 2002. Er werden maar weinig exemplaren van verkocht, wat de constructeur er jammer genoeg toe aanzette er geen vervolg meer aan te breien in Europa. De rode ‘R’ had nochtans van deze auto, die het imago had van een wat duffe berline of van een charmeloos vervoersmiddel, een geduchte sportieve gezinswagen gemaakt. Zelfs in de wereld van de opgepepte Japanners is de Accord Type R – ‘ATR’ voor de intimi – een echt nichealternatief. Eentje waarbij je voorbij het uiterlijk moet durven te kijken. Dit is meer dan de zoveelste getunede Honda…

Een Accord Type R is best betaalbaar. Je vindt al linksgestuurde exemplaren in een uitstekende staat rond de 5.000 à 6.000 euro. Als een auto met het stuur rechts geen obstakel is, vind je er in Engeland, zowat zijn geboortegrond, zelfs al vanaf 1.500 euro. De goedkoopste modellen hebben dan wel veel kilometers op de teller, maar laat dat u niet afschrikken, dat is een bewijs van de legendarische betrouwbaarheid van Honda. Natuurlijk kies je wel best voor een zo goed mogelijk onderhouden exemplaar. Hou er ook rekening mee dat de eerste modellen enkel E5-benzine lusten. En pas op voor tuning, ook al is deze voor huisvaders bestemde versie in die kringen niet even populair als de gelijknamige Civics. Voor een Integra Type R betaal je gekke prijzen, en de Civic ‘EP3’ begint dezelfde weg op te gaan… Maar de Accord blijft onderaan in de markt hangen. Des te beter voor de kenners.