Test Test 2021 Mercedes EQA 250

9 foto's

Prijs

Score redactie /20

De huidige Mercedes GLA kan me wel bekoren. Zijn voorganger vond ik twee keer niks – het leek wel een mutant die maar niet kon beslissen of hij een SUV of een berline wilde zijn – maar de bolronde vormgeving en strakke kont van de tweede generatie doet me altijd een keer extra opkijken. Zelfs als er niet ‘GLA’, maar ‘EQA’ op de achterkant prijkt, ook al vind ik die zwarte kunststof neus met die groteske lichtbalk erboven nu niet echt een vooruitgang tegenover de GLA-neus. De 20-duimvelgen die AMG voor de EQ-reeks heeft getekend, die mogen er dan weer zeker zijn (zolang ik ze maar niet hoef te poetsen).

Voor deze test kreeg ik de sleutels in handen van een Mercedes EQA 250, waarvan de synchroonmotor een naar EV-normen bescheiden 190 paarden, maar wel 375 onmiddellijk beschikbare newtonmeters op de voortrein loslaat. De ‘instapversie’ van Mercedes’ elektrische gamma dus – voor zover je die term natuurlijk mag gebruiken voor een auto van meer dan 60.000 euro. Want jawel, zoveel kostte onze testauto met al zijn opties...

Leuk

De deur opentrekken. Instappen. En met een zucht van verlichting vaststellen dat de EQA nog gewoon een ‘ouderwets’ multifunctioneel stuurwiel heeft, met nog een draaiknop voor het volume en échte toetsen. Zoveel aangenamer, gebruiksvriendelijke én sneller dan die vermaledijde aanraakzones op de stuurnaven uit de jongste C- en S-Klasse bijvoorbeeld. Niet alles was vroeger beter, maar de ergonomie van de Mercedes-stuurwielen wel...

Voor de rest hou ik wel van de recente Mercedes-interieurs: de materialen, de vormgeving, maar vooral hun lichtspel als je de sfeerverlichting hebt bijbesteld. Sommigen zullen die allicht te kitscherig vinden, maar ik ben er niet ongevoelig voor. Het hoogtepunt in deze EQA is de ‘sterrenhemel’ op het dashboard, die elke passagier met verstomming slaat. Echt indrukwekkend gedaan.

Natuurlijk zijn de extra kilo’s van deze elektrische GLA voelbaar, maar er gaat nog altijd een erg grote levendigheid van deze compacte SUV uit. Ook al door de prestaties: de EQA 250 voelt veel sneller aan dan die officiële optrektijd van 8,9 seconden voor de 0-100-sprint doet vermoeden – maar vooral de flitsende tussensprintjes zijn verslavend... Dat ik op een vrij hoog testverbruik van 19,8 kWh/100 km uitkwam, ligt misschien daaraan, maar lijkt toch vooral een gevolg van het koude herfstweer. Het rijbereik schommelde daarmee rond de 380 kilometer – niet eens zo heel ver verwijderd van de 424 kilometer die Mercedes claimt.

Jammer

Zo goed als ik voorin zat, zo’n afknapper bleek de achterbank. Hier merk je toch vooral dat de EQA compromissen heeft moeten sluiten om zijn grote batterij kwijt te kunnen: de vloer ligt achterin hoger... zonder dat de zitting hoger staat. Met als gevolg dat ik bijzonder ongemakkelijk zat achterin, met hoog opgetrokken knieën. Ocharme de tienerzoon of -dochter die op die manier mee moet...

Ook de kofferruimte voelt de pijn van de elektrificering. Nu ja, de bagageruimte strictu sensu niet, maar waar blijf je dan met die kabels? Niet onder de vloer alvast, want dat vak is veel te ondiep. En die tassen die Mercedes had meegegeven om de twee kabels in op te bergen, waren maar net groot genoeg: alsof je een pop-uptent weer in haar hoes moet zien te krijgen. Na enkele vruchteloze pogingen heb ik het opgegeven en de kabels gewoon los in de koffer gegooid. Met als gevolg dat die de facto grotendeels onbruikbaar was.

Over het rijden in deze EQA heb ik weinig klachten. Alleen de one pedal driving-modus van de energierecuperatie (stand ‘D--‘ met de lepels aan het stuur) is naar mijn mening waardeloos. De reden? De motorrem wordt niet meteen ingeschakeld zodra je het rechterpedaal licht, maar laat de auto eerst nog heel even uitrollen op inertie, om vervolgens disproportioneel hard te vertragen. Zeer onprettig, en amper te doseren. De afstelling van de mildere stand D- is veel overtuigender, en in de praktijk heb ik dan ook de hele week in die modus rondgereden.

Dus

Ik hink op twee gedachten voor deze Mercedes EQA 250. Om mee te rijden heeft hij me erg gecharmeerd, met zijn levendige weggedrag en de punch van zijn elektromotor (nog krachtiger varianten hoeven voor mij echt niet). Anderzijds claimt hij toch ook ambities als gezinsvervoermiddel, en op dat vlak laat hij het wat afweten. En als ik dan ook nog eens het prijskaartje erbij haal, dan wordt mijn initiële enthousiasme toch wel wat getemperd.