Eerste test / Opel Insignia

De Insignia evolueert, maar op twee nieuwe koetswerkkleuren na zijn de nieuwigheden niet zichtbaar. Je moet de vooruitgang dan ook onderhuids zoeken. Te beginnen bij het interieur, dat voor het eerst bij een niet-premiumberline kan worden uitgerust met een bekleding van hoogwaardig nappaleder. Nog interessanter is dat de Insignia zijn veiligheidsuitrusting uitbreidt met de inmiddels befaamde Opel Eye Camera (600 euro). Die bedient de grootlichten en leest meer verkeersborden dan vroeger, maar geeft voortaan ook de afstand tot de voorligger weer en waarschuwt de bestuurder indien nodig voor nakende aanrijdingen. Ook het gloednieuwe infotainmentsysteem SD900 draagt bij tot de veiligheid. De interface omvat een geoptimaliseerde spraakherkenning.

De Insignia evolueert ook op motorvlak, met een volledig herwerkt benzinegamma. We vermelden ook enkele wijzigingen in het dieselgamma, in het bijzonder wat betreft de montage van het stop-startsysteem, dat enkele grammen CO2 bespaart. Het Ecoflex-model boekt zonder twijfel de grootste vooruitgang. Naast het stop-startsysteem beschikt deze versie over een geoptimaliseerde motorsturing en ingrepen die de wrijving beperken. Het stuur met het nieuwe nappaleder bedient ook een nieuwe, voortaan elektrisch bekrachtigde stuurinrichting. Die komt niet alleen het verbruik ten goede, maar ook het rijplezier, dankzij een meer uitgesproken toename van de weerstand (meer feedback dus) naarmate je verder aan het stuur draait. De Insignia komt ook met zijn kleine drukgevoede veertienhonderd verbazingwekkend voor de dag. De soepele viercilinder met zijn erg lineaire respons heeft geen probleem met het gewicht van deze grote berline.

Omdat hij uiterlijk niet verandert, weet de Insignia zijn aanpassingen goed te verbergen. Toch hebben die evoluties meer van kleine revoluties, zeker in het geval van de 1.4-turbo, die troeven te over heeft.