Test Seat Altea TDI 1.9 & 2.0

Seat heeft duidelijk met stevige budgetten gezwaaid om
de Altea aantrekkelijk te maken. Zozeer zelfs dat er niet veel meer overbleef om ingenieurs een interieur te laten ontwerpen dat honderd procent functioneel is. En ook niet voor de toeleveranciers die verantwoordelijk waren voor de interieurbekledingen, die dan ook hun werk maar half gedaan hebben. Wat heeft het voor zin om haute couture toe te passen op
een middenklasser... als de couture het laat afweten? En als je voorbijgaat aan de handige en
praktische elementen die gewoon schreeuwen om toegepast
te worden? De nieuwe Seat lijkt dan ook een onafgewerkt meesterwerk, dat niet veel nodig zou hebben om overtuigender (kwaliteit van de bekleding) en coherenter (moduleerbaarheid achterin) te worden. Dat laatste argument vervaagt als je hem niet meer beschouwt als een gemuteerde eenvolumer, maar als een soort ruime en gezellige supervijfdeurs, die aangenaam is om te gebruiken, mee te rijden en naar te kijken. En die alles bij elkaar verduiveld rationeel is in zijn twee dieselversies.