Met het dichter bevolkt raken van onze steden slibben ook de wegen er meer toe ook. Een verkeersinfarct dat bovendien gepaard gaat met een al even nijpend parkeerprobleem. Bijgevolg doen lokale besturen er alles aan Koning Auto zoveel mogelijk buiten de stadswallen te houden. Met alternatieven die een vlottere passage beloven, zij het vaak mits een toegift aan comfort.
Want ofwel doe je het zonder dak boven je hoofd (step of -fiets) ofwel deel je je transport met anderen (deelauto of openbaar vervoer). Enter de Microlino. Want met amper 2,5 meter in de lengte is die half zo lang als een gewone (stads)wagen – waardoor hij zowel dwars op als parallel naast de stoeprand te parkeren valt – zij het dus met behoudt van diens comfort. Het ideale compromis?
Leuk Microlino
Krijg je de glimlach niet spontaan rond de lippen als het ding aan komt rijden, dan volgt die zonder meer als de hele voorkant open scharniert. Om maar te zeggen dat de er op dit moment niet veel guitiger rondrijdt dan de Microlino. Waarbij de party tric met de gigantische ‘deur’ (met soft close-functie!) het appeal van de micromobiel alleen maar doet toenemen. Schalksheid die als een mantel der liefde de vele gebreken bedekt. Maar daarover straks meer.
De loftrompet moet eerst nog wat schallen voor onder andere de bagageruimte. Met 230 liter steekt de Microlino zelfs de Mini de loef af! Je kan nog wat spelen met dat volume door te schuiven met de tweezitsbank. Waarmee je ineens het officiële aantal inzittenden kent die je mag vervoeren met de Microlino. Officieel, want de ervaring leert dat, mits het nodige water bij de wijn, er ook twee kinderen naast de volwassen bestuurder kunnen kruipen (al mag dat dus eigenlijk niet).
Hou je het legaal, dan zitten zowel jij als je bijzit best aangenaam. Er is sowieso voldoende beenruimte (verschuifbare bank, remember), het kanteldakje voorziet eveneens in afdoende plek voor je kruin waardoor het enkel de schouders zouden kunnen zijn die genepen zitten. Iets wat je overigens helemaal zelf in de hand hebt. Uitkijken dus wie je naast je uitnodigt. Ik vond ook het mini-displaytje tegen de deurstang wel geinig. Net als de Microlino-met-raket die de Sport-knop siert. Afhankelijk van welke layout je hebt gekozen voor de tellerpartij, zie je die uitlaatvlammen trouwens ook binair geprojecteerd worden als je de Sport-functie activeert.
Niet dat je daarmee zoveel sneller bent – zoals dat geplogen is binnen de L7e-categorie is de topsnelheid beperkt tot 90 km/u. Maar je schiet de volle 17 paarden er wel nog net iets sneller mee weg bij het verkeerslicht (0-50 km/u in 5 seconden). Een hoop medeweggebruikers achter je latend die ongetwijfeld wat schertsend stonden te lachen toen je naast hen kwam geschoven. Een setting die uiteraard de autonomie wat rapper zal doen afnemen. Wat in se niet echt een probleem is, gezien de 10,5 kWh aan batterijvermogen onze test-Microlino in praktijk 140 kilometer ver zou hebben gebracht. (WLTP: 177 kilometer).
Jammer Microlino
Echt comfortabel is de Microlino niet. Wegens de ferme zit, maar nog veel meer door de plankhard afgestelde ophanging. Elke naad, put en steen heb je gevoeld. Het doet me vermoeden dat de Zwitserse oprichters nog nooit voet in een Belgische stad hebben gezet. Anders hadden ze wel geweten dat met een dergelijke afstelling de Microlino dat stadshoppen in Brussel en co bijzonder letterlijk invult. Wat maakt dat iedereen die zijn nieren enigszins naar waarde schat nu al is afgehaakt.
Ook de materiaalkeuze laat te wensen over. Tuurlijk, ik weet ook dat je geen luxeleder of alcantara mag verwachten in een micromobiel, maar de harde plastics zijn in deze wel heel rudimentair. Qua compositie, maar even goed qua assemblage.
Het maakt de financiële pil nog wat moeilijker te slikken. Want het wordt pas echt pijnlijk als ook de factuur wordt gepresenteerd. Onze Pionier-versie (een op 999 stuks gelimiteerde reeks) met de 10,5 kWh-batterij (er is nog een goedkopere 5,5 kWh-optie net als een nog 2.000 euro duurdere 15 kWh-variant) moest 19.990 euro kosten. Een som die dus op kan lopen tot bijna 26.000 euro als je de grootste batterij graag combineert met een wat kekkere tint.
Een opleg waarbij je overigens nog altijd verstoken blijft van een airco, een radio of zelfs een achteruitkijkspiegel. Een prijs mag dan al relatief zijn, maar ik denk dat we het er in deze eens kunnen over zijn dat dat belachelijk veel is voor wat je er finaal in ruil voor krijgt.
Dus Microlino
‘Dit is geen auto’. Of hoe de marketingafdeling de Microlino in de markt zet. We kunnen de bobo's alleen maar gelijk geven. De Microlino is inderdaad geen volwaardige auto. Door zijn plaatsaanbod, snelheidsbeperking en rudimentaire ophanging en bouw.
Maar hij kost wel evenveel als een kleine middenklasser. Waardoor je het karretje rationeel nooit goedgepraat krijgt. Alleen, onthou dat meer eens als hij daar zo vrolijk knippert door zijn sympathieke koplampjes en verleidelijk wuift met zijn voordeur.
8
