Eerste test / Mazda BT-50

In de normale modus is een pick-up, dus ook de BT-50, een gewone achterwielaandrijver, die bovendien rust op een op zijn zachtst gezegd rustieke ophanging, aangezien die een zware belasting moet aankunnen. Met andere woorden, in onbeladen toestand is noch het rijcomfort noch de veiligheid echt denderend, met talloze schokken in de achtertrein. "Maar het gaat hier toch om een vierwielaandrijver", zult u opwerpen. In theorie is dat ook zo, maar in de praktijk kunnen de voorwielen door het ontbreken van een middendifferentieel alleen ingeschakeld worden op een losse ondergrond: zand, modder, ijs, sneeuw, enzovoort. Met andere woorden, op asfalt is de BT-50, ook bij regenweer, net als de meeste van zijn soortgenoten altijd een achterwielaandrijver... die delicaat is om te besturen.

In het terrein geniet de BT-50 een grote bodemvrijheid (207 millimeter), gunstige oprij-, overschrijdings- en afrijhoeken, een reductiebak (2,02:1) en een doorwaaddiepte van 75 centimeter. Terwijl het voorste differentieel constant openstaat, is het achterste er een met beperkte slip, om een minimum aan trekkracht te garanderen. De 2,5 liter grote turbodiesel met common rail en intercooler is goed voor 143 pk en 330 Nm, die worden doorgegeven via een handgeschakelde vijfversnellingsbak.

Ondanks de inspanningen van de ontwerpers om het interieur van een traditionele berline na te bootsen (middenconsole met alulook, goede fabricage- en afwerkingskwaliteit, aux-aansluiting voor mp3-spelers, airco, enzovoort), zal de BT-50 zich het best in zijn sas voelen weg van de gebaande paden, waar hij laat zien dat hij beschikt over de typische kwaliteiten van een echt werkpaard.