Eerste test / Kia Rio 1.1 CRDi

De evolutie van de markt zet ons ertoe aan om dieselversies te testen nadat we hun benzinebroers aan de tand hebben gevoeld. Vooral dan wanneer het om motoren met een piepkleine cilinderinhoud gaat. De steeds strengere uitstootnormen (Euro 6) hypothekeren namelijk hun voortbestaan na 2014. Het monteren van een duurdere uitlaatgasnabehandeling (DeNOx-katalysator met of zonder Ad-Blue) zal dan gewoonweg niet meer haalbaar zijn op kleine dieseltjes die bedoeld zijn voor budgetauto’s. Dat neemt echter niet weg dat die op dit moment nog altijd het gros van het B-segment voor hun rekening nemen. Bovendien zijn ze dankzij de vooruitgang op het vlak van geluiddemping bijna altijd aangenamer in het dagelijkse gebruik dan hun benzinetegenpolen. Ze worden letterlijk gedragen door het koppel, wat hen een vlotheid biedt die benzinedrinkende soortgenoten niet kennen. Het merendeel van de dieselauto’s uit het B-segment (dat van de Volkswagen Polo) gebruikt turbodiesels van 1,3, 1,4, 1,5 of zelfs 1,6 liter. Kleiner zien we zelden. Het aantal minidieseltjes laat zich op één hand tellen, zelfs als we bijna een kwarteeuw in de geschiedenis teruggaan. Daihatsu was in 1983, met de Charade, de eerste constructeur die een driecilinder aanbood (993 cc, 48 pk en 90 Nm in zijn turboversie – een motor die we ook zagen in de Innocenti Mini Tre, maar dan atmosferisch), maar liet hem daarna vallen en beloofde in ruil een tweetaktversie die nooit het productiestadium haalde. Volkswagen, een andere pionier die werd afgestraft door een weinig geïnteresseerd publiek, lanceerde zestien jaar later de Lupo 3L, de eerste diesel met een stop-startsysteem en een gerobotiseerde versnellingsbak – helaas veel te vroeg. De 3L maakte gebruik van een 1.2 TDI (1.191 cc, 61 pk, 140 Nm) en daarnaast was de Lupo nog verkrijgbaar met de driecilinder 1.4 TDI (1.422 cc, 75 pk, 195 Nm).