Amsterdam is een stad die boeit, met een vibe die helemaal anders is dan de sfeer die je in Brussel ervaart. Al is het er net zo frustrerend om je te verplaatsen. Er is een massa mensen onderweg, vaak met de fiets – Nederlanders worden immers geboren met een zadel aan hun billen. Er geldt een soort recht van de sterkste, want fietsers hebben lak aan voetgangers en voetgangers hebben lak aan fietsers.
Met de auto is er helemaal geen beginnen aan, dus die parkeerden we wijselijk aan de rand van de stad. In het centrum zie je een heleboel micromobielen en andere bromvoertuigen rondsnorren, die zich vinniger door de nauwe straten bewegen en makkelijker een parkeerplaats vinden dan een SUV van 5 meter. Ik zag nog nooit zoveel exemplaren van de Citroën Ami, de Fiat Topolino of de Opel Rocks-e bij elkaar. Mocht ik hier permanent wonen, ik zou het misschien ook overwegen.
Maar een echte oplossing bieden ze niet, want de irritatie tussen de verschillende verkeersdeelnemers blijft. En die irritatie heeft een nieuwe naam, want Amsterdam wordt overspoeld door jochies met fatbikes. Ik heb al veel ridicule dingen gezien, maar deze kruising tussen een elektrische fiets en een brommer spant de kroon. Ze zien er belachelijk uit, met die dikke wielen. Ze staan overal in de weg en rijden nog assertiever dan de gemiddelde fietser, alsof de bestuurders van fatbikes denken dat ze meer mogen dan iemand anders.
IK ONTWIKKELDE AL SNEL EEN BOVENGEMIDDELDE AVERSIE TEGEN DEZE “FIETS VOOR VERSTANDELIJK GEHANDICAPTEN”.
Ik ontwikkelde al snel een bovengemiddelde aversie tegen deze “fiets voor verstandelijk gehandicapten”, ik hoorde me zelfs een “vroeger was het beter” fulmineren. Om vervolgens over de coole bromfietsen uit mijn kindertijd te beginnen. Over Vespa’s, de Honda Dax en de Cagiva Mito of de Aprilia RS 50.
“Welke brommer had jij dan, papa?” Even stilte. Ik heb altijd gefietst. Ik stak mijn zuurverdiende babysitgeld liever in een nieuwe mountainbike. Dát moest je hebben, toen. Mijn vrouw begon over de Vespa van de vroegere buurvrouw, die altijd om 6 uur naar haar werk vertrok. Hoe vaak we dat mens en haar aarzelend startende en luid knetterde scooter vervloekt hadden.
Alweer had ik geen antwoord. Die mountainbike was ook belachelijk, met zijn dikke banden. En wat ben ik blij dat we niet langer om de oren gereden worden met stinkende, veel te luide en doorgaans te snel rijdende bromfietsen. Dan misschien toch liever een… fatbike. Een beetje reflectie en het halflege glas is plots halfvol.
Misschien moeten we dat ook eens doen met de elektrische auto. Niet focussen op de nadelen, maar op de voordelen. Een beetje perspectief zoeken en het potentieel omarmen. De week na onze citytrip in Amsterdam reed ik met zowel de Volkswagen Golf R als met de zowat even dure Tesla Model Y Performance. En voor de allereerste keer heb ik getwijfeld welke van de twee sportievelingen ik het liefst voor mijn deur zou hebben staan.
Of dat wil zegen dat mijn dochter een fatbike krijgt wanneer ze zestien wordt? Over mijn lijk.
Nieuws
