Economie / Zelfrijdende auto’s: een klassenstrijd?

Het is een pertinente vraag: zal de zelfrijdende (en wellicht elektrische) auto, gekoppeld aan wetten die de auto verbieden om zonder personen te rijden, voorbehouden blijven aan de hoogste sociale klasse? De anderen zouden zich dan tevreden moeten stellen met openbaar vervoer en oplossingen voor autodelen, met al hun beperkingen. Experts weten nog niet wanneer in de volgende vijf decennia de zelfrijdende auto gemeengoed wordt. Die beweging zal veel sneller verlopen als de wetgeving het gebruik van het stuur en de pedalen beperkt of zelfs verbiedt ‘voor de verkeersveiligheid’.

Kosten

Een hoogtechnologische zelfrijdende auto heeft natuurlijk een kostprijs, zeker de eerste jaren waarin de technologie zich ontplooit. De komst van zelfrijdende auto’s van niveau vier (tegen 2025?) en vijf (tegen 2030?) vergt nieuwe wetgeving om de auto’s van de nieuwe en oude generatie naast elkaar te laten bestaan. Het risico is reëel dat overheden vrij snel opteren voor de volledig zelfrijdende wagen zonder hulp te bieden voor conversie. In die omstandigheden kan de kloof tussen arm en rijk groter worden.

Ongelijkheid?

Wie zich de nieuwste technologie kan veroorloven, zal profiteren van zijn individuele auto die hem opwacht in de buurt van het huis of een afhaalpunt. De allerrijksten hebben zelfs een goede oude wagen met menselijke bediening in de garage (of op een aanhangwagen) voor plezierritjes op het circuit in het weekend. Intussen betalen de andere sociale klassen (in het beste geval) een abonnement voor autodelen met opties voor verhuur op korte termijn of (in het slechtste geval) een abonnement voor (gerobotiseerd) openbaar vervoer. Wat het ook wordt, zij zullen voor hun individuele mobiliteit afhangen van de uurregelingen en logistieke beperkingen. Behalve als het aanbod echt groot en gevarieerd genoeg is en als financiële instellingen burgers zo veel mogelijk helpen om te genieten van de ‘vooruitgang’ van de zelfrijdende gezinswagen.

Niet verplicht

De auto is niet altijd een noodzaak. Die kun je missen voor repetitieve dagelijkse trajecten of korte verplaatsingen. Wandelen en fietsen vervullen hun doel helemaal, net als het openbaar vervoer in de stad. Personen met een beperkte mobiliteit door een handicap of simpelweg door hun ouderdom kunnen dit echter niet gebruiken. Zij zijn afhankelijk van gemotoriseerde vervoersmiddelen of een familielid om zich te verplaatsen, behalve als de overheid hen een zelfrijdend voertuig toekent dat hen zeer goede diensten kan bewijzen.