Opinie / De redactie ongefilterd – Als een hamster in zijn looprad

Naast hun journalistieke methodologie en hun professionele perspectief binnen de autosector zijn de leden van onze redactie eerst en vooral automobilisten en gewone burgers. In 'De redactie ongefilterd' spreken ze vanuit hun hart. Vandaag vraagt AutoGids-redacteur Laurent Blairon zich af of het nog zin heeft van snelheid te houden.

LEES OOK De redactie ongefilterd – overzicht

Onlangs vergezelde ik een vriend naar Duitsland om een mooie tweedehandsauto te gaan inspecteren. Nog maar net hadden we een wiel gezet op Duitse bodem, het heiligdom voor snelle auto’s, of het gaspedaal van zijn 2.0-turbo ging vol tegen de plank. Wat ik niet onaangenaam vond, of toch niet in het begin… De naald ging naar 150, 180, 200 km/u en zelfs veel hoger. Maar al snel, geïrriteerd door de nerveuze stilte in de auto die te wijten was aan de spanning van dat snelle rijden, zei ik: “Ho, rustig maar… We hebben alle tijd!” Waarop mijn vriend antwoordde: “Hoezo? Ben je bang? Voor die ene keer dat we ervoor kunnen gaan…” Nee, bang was ik niet. Alleen deed het me niks. Auto’s zijn zo comfortabel en geluiddicht geworden dat het me geen sensaties meer geeft. Niet zoals in de jaren 90, toen we met de Peugeot 305 GTX van een buurman kippenvel kregen bij 180 km/u!

Wegwerkzaamheden iets verderop boden gelukkig een adempauze. We verlieten de Autobahn op zoek naar de kleine wegen gesuggereerd door Waze. Ik was die dag in een plagerige bui: “Zie je wel? Wat had dat nu voor zin om 230 km/u te rijden?” Antwoord: “Geen enkele, maar het was wel leuk!” Ik deed er een schepje zelfingenomenheid bovenop: “Zou je eigenlijk niet liever op circuit gaan knallen?” Antwoord: “Ben je gek? Circuits verknallen alles: remmen, banden, velgen! Door de adrenaline gaan sommigen er ook over de limiet, zodat er crashes van komen. En het is niet eens zo leuk. Er zijn te veel regels.” Ik weet dat hij gelijk heeft, en dat is ook waarom ikzelf evenmin een grote fan ben van rijden op circuit. Ik raak snel verveeld als ik ‘rondjes draai’. Het doet me altijd denken aan mijn overleden hamster, Zig-Zag. Ik kon er met verbijstering naar staan kijken als hij weer eens zijn hart uit zijn lijf sprintte in zijn rad... zonder ook maar een meter vooruit te komen. Het arme dier kon er niets aan doen. Het zat in zijn DNA: snel lopen betekent wegrennen van roofdieren.

En hoe zit dat dan met ons? Wij rennen als gekken naar ons werk om op het eind van de dag terug in ons bed te belanden, op dezelfde plaats, elke dag opnieuw. Waarom rijden we dan zo graag snel? Om aan onze verveling te ontsnappen en onze frustraties te botvieren, wat net zo’n instinctieve reactie is. Op weg naar onze Duitse bestemming die dag zouden we welgeteld 20 minuten winnen op de takelwagen die ons vergezelde (op afstand) om de automobiele aanwinst van mijn vriend naar België over te brengen. Met andere woorden: verwaarloosbaar. Zijn aankoop in kwestie is nog sneller dan zijn huidige bolide. Trots vertelde hij me: “Deze zomer passeer ik hier weer om naar Italië te rijden. Het wordt een feest!” Als je hem of een gelijkgezinde in Duitsland in je achteruitkijkspiegel ziet opduiken, neem het hem dan niet kwalijk dat hij gebruikmaakt van een van de laatste mogelijkheden om legaal (en ‘gratis’) van snelheid te genieten. Prettige vakantie!

WAAROM WE GRAAG ZO SNEL RIJDEN? OM AAN ONZE VERVELING TE ONTSNAPPEN EN ONZE FRUSTRATIES TE BOTVIEREN.