Opinie / De redactie ongefilterd – Ja, ik ben een ouwe zak. En dan?

Naast hun journalistieke methodologie en hun professionele perspectief binnen de autosector zijn de leden van onze redactie eerst en vooral automobilisten en gewone burgers. In 'De redactie ongefilterd' spreken ze vanuit hun hart. Vandaag is het aan Xavier Daffe. De hoofdredacteur van ons zusterblad Le Moniteur Automobile brengt een ode aan het plezier van autorijden... en dat doet goed!

Nee, ik ben geen nostalgische fundamentalist. Nee, vroeger was alles niet noodzakelijk beter. Ja, vooruitgang is soms goed. En nee, ik verwerp niet alles wat de moderniteit ons brengt. Hoewel we moeten definiëren wat we met deze term bedoelen. Maar ja, ja en ja, ik hou van autorijden en ik schaam me er niet voor. Ook al wordt het steeds moeilijker.

Ja, ik hou van rijden, en dan? Ik hou van dat gevoel van correlatie tussen mens en machine, de activiteit die bestaat uit het mobiliseren van al je zintuigen, het coördineren van de bewegingen van je ogen, armen en benen om een soort geolied ballet uit te voeren dat resulteert in de voldoening die voortkomt uit een choreografie die gemakkelijk lijkt te zijn. Maar zoals in elke kunst verbergt die indruk van gemak een totale beheersing van technische gebaren, van geduldig verworven vaardigheden, van voortdurend leren. Als je een WRC-coureur achter het stuur ziet zitten, denk je dat het er gemakkelijk uitziet, bijna als een aangeboren reflex. En toch, hoeveel werk is er in gekropen, hoeveel jaren geduld om dit meesterschap te bereiken. Ik zeg natuurlijk niet dat ik dat buitenaardse niveau heb bereikt. Dat zou even aanmatigend zijn als proberen om Valentino Rossi te leren motorrijden.

Ja, ik voelde de voldoening van het optimaal doseren van de remmen, van het ‘zetten’ van de auto met een zelfverzekerde ruk aan het stuur, van het voelen van zijn ophanging die zonder morren haar ding doet, van het geleidelijk maar zo snel mogelijk weer versnellen om de basiscapaciteiten van deze funbolide te benutten...

Onlangs heb ik met een groot egoïstisch genoegen een Toyota GR86 zo goed mogelijk over het circuit van Monteblanco in Andalusië proberen te jagen, binnen de grenzen van mijn schamele capaciteiten. Een eenvoudige auto: motor voorin, achterwielaandrijving, drie pedalen, een versnellingsbakbediening en een stuurwiel. What else? Ja, ik voelde de voldoening van het optimaal doseren van de remmen, van het ‘zetten’ van de auto met een zelfverzekerde ruk aan het stuur, van het voelen hoe de ophanging zonder morren haar ding doet, van het geleidelijk maar zo snel mogelijk weer versnellen om de basiscapaciteiten van deze funbolide te benutten.

Ook al wordt die steeds ongerijmder in een context die maar al te vaak de vermeende kwaliteiten van autonoom rijden benadrukt, waar ik persoonlijk niets mee heb. Als ik gereden wil worden, neem ik het openbaar vervoer. Ik geef ook niet om geweldige ‘Apple dit’ of ‘Android dat’ connectiviteit. Of een oplaadtijd van 3,5 uur in plaats van de 4 uur van een concurrent. Ze willen dat we onze auto's zien als een verlengstuk van ons kantoor of huis. Nou moe! Spenderen we niet al genoeg tijd op kantoor om daar weer heen te gaan als we de autodeur opentrekken? Maar de huidige verkeersomstandigheden, de buitensporige controles, de voortdurende verslechtering van het wegennet en... de politieke correctheid zetten ons er niet echt meer toe aan om autorijden, zelfs in alle rust en kalmte, als een plezierige bezigheid te beschouwen.

Daarom vrees ik dat liefhebbers van rijplezier op lange termijn zullen worden verzameld in reservaten en pretparken, als curiositeiten uit een ander tijdperk, die bezocht kunnen worden door toeschouwers die gevoed worden met 5G en schermtijd, en die niet meer in staat zijn tot reflectie of kritisch denken vanwege algoritmen die hen identieke informatie geven omdat die geacht wordt "hun belangen" te behartigen. Maar als je een ouwe zak moet zijn om te ontsnappen aan dat meta-universum, dat wordt aangeprezen als idyllisch, maar waarvan ik de vreugdevolle aspecten moeilijk inzie voor een mens die in staat is tot redeneren, dan zal ik met plezier een ouwe zak zijn... Dat is dan maar zo. En ja, ik rij graag. En dan?