Interview / 3 vragen aan Jacky Ickx

We zagen u net in een VW Beetle over het circuit van Losail razen... Mist u de goeie ouwe tijd?
Ik ben vooral blij dat ik die tijd overleefd heb als ik de veiligheidsomstandigheden van toen vergelijk met de veel strengere regels die vandaag gelden op de moderne circuits. Maar ik ben niet jaloers op de F1-rijders van vandaag. Hun auto's zijn zo complex geworden... Ze zijn misschien fysiek minder belastend dan in mijn tijd, maar mentaal vormen ze een veel grotere uitdaging. Het zal u misschien verbazen, maar ik heb trouwens nooit echt een passie voor de automobiel gevoeld. Ik heb mijn carrière eigenlijk met een milde tegenzin ondergaan.

Echt waar? Wat zijn dan wél de passies in uw leven? Wat doet uw hart sneller slaan?
Afrika. Tijdens de Parijs- Dakarrally's die ik heb mogen meemaken, heb ik een fantastisch continent ontdekt. Vooral Mali heeft me gebeten: een land waar de mensen gelukkig zijn terwijl ze niets hebben. Ze staan er op met de zon, gaan slapen met de maan en er heerst een onvoorstelbare sereniteit ondanks de totale ontbering. Het land was een ware revelatie voor mij. De échte passie van mijn leven is kunnen bijdragen met mijn middelen en de inwoners een beetje kunnen helpen. Ik ga er trouwens zo vaak mogelijk naartoe en telkens weer word ik er dolgelukkig.

Hoe bent u er trouwens toe gekomen om als circuitcoureur de Dakar te gaan rijden?
Die idee is bijna vanzelf gegroeid, tijdens een gesprek aan tafel met mijn vriend Claude Brasseur. We dachten gewoon 'we wagen het erop'. Het bleek een geweldig avontuur te worden dat zes jaar heeft geduurd. Voor onze eerste deelname heb ik aan mijn vriend Jean Todt gevraagd om Claude in te wijden in de geheimen van het navigeren. Blijkbaar waren zijn advies en tips goed, aangezien we hebben gewonnen. Terugblikkend was dat voor mij een van de mooiste hoofdstukken van mijn carrière en ik ben Thierry Sabine erg dankbaar dat hij me heeft laten kennismaken met Afrika.