Editoriaal / Tr(i)umphalism

Op woensdag 9 november is de wereld wakker geschrokken door de verkiezing van een Amerikaanse president met wie niemand tot voor kort rekening had gehouden. Ik ga me hier niet uitlaten over het politieke wel en wee van een dergelijk verkiezingsresultaat – daarover zullen we in 2017 over moeten oordelen – maar toen ik twee weken geleden in L.A. vertoefde voor de plaatselijke Motorshow, is me op automobiel vlak toch al een en ander opgevallen.

Van alle klimaatmaatregelen die de volgende Amerikaanse president mogelijk wil terugdraaien, is de belangrijkste wel die van de normering voor de uitstoot van auto’s en vrachtwagens. De 250 miljoen auto’s en andere vervoermiddelen in de VS stoten op dit ogenblik meer CO₂ uit dan om het even welke andere bron, zij het huishoudens, energiecentrales of de industrie. Vandaar dat de stap van huidig president Obama om die uitstoot (ietwat) versneld terug te dringen een van de belangrijkste was in de strijd tegen de klimaatopwarming. En die doelen komen nu weer op de helling te staan.

De Amerikaanse auto-industrie heeft deze kans natuurlijk met beide handen aangegrepen. De Alliance of Automobile Manufacturers, een beetje vergelijkbaar met de ACEA in Europa, was er als de kippen bij (in een brief van… 10 november aan Trumps overgangsteam) om een herziening van de uitlaatgasreglementering aan te vragen, omdat die een “substantiële uitdaging” vormde voor de auto-industrie. Met andere woorden, de zogenaamde CAFE Regulations omtrent het vlootverbruik van de nieuwe auto’s in de Verenigde Staten – tegen 2025 zou de gemiddelde CO₂-uitstoot voor nieuwe Amerikaanse auto’s nog maar 105 g/km mogen bedragen, tegenover 158 g/km nu – kunnen volgens de Amerikaanse autobouwers best de prullenmand in.

Ter herinnering, bij ons in Europa is eenzelfde debat aan de gang. De autolobby was en is nog altijd druk in de weer om de voor 2020 vooropgestelde norm voor een vlootuitstoot van 95 
g/km met minstens een jaar te vertragen en daarnaast ook met zogenoemde superkredieten te werken. Met die laatste zouden de autoconstructeurs tot 2022 de minst vervuilende auto’s een hoger gewicht mogen meegeven in de berekening van hun totale vlootuitstoot.

Het is duidelijk dat de autobouwers met een dubbele tong spreken. Enerzijds leggen ze op autoshows of andere plaatsen ronkende verklaringen af over een versnelde ‘vergroening’ van hun aanbod en manen ze de overheid (terecht) aan om de nodige infrastructuurmaatregelen te nemen. Maar anderzijds lobbyen ze zich achter de schermen een ongeluk om strengere reguleringen op de lange(re) baan te schuiven. Hun argumentatie? Dat het technisch moeilijk is (wat voor een groot deel onzin is) en dat het te veel kost. “Vooral aan de klant”, voegen ze er dan veelbetekenend aan toe. Met andere woorden, als we toch niet anders kunnen, zullen we de kosten wel doorrekenen aan de consument. Uiteindelijk betalen u en ik dus altijd het gelag... Dat we daaraan zelf ook schuld aan hebben, daarop kom ik binnenkort nog terug.