Mijn zus is altijd te laat. Al decennialang verschijnt ze als laatste op de familiefeestjes, vaak uren na het moment waarop we eigenlijk afgesproken hadden. Aan excuses geen gebrek. Eerst waren het de toen nog kleine kinderen die haar timing om zeep hadden geholpen, maar die bleiters van weleer zijn intussen opgeschoten pubers. Tegenwoordig fungeert de Kennedytunnel opnieuw als zondebok, al vergeet ze dat wij ook kunnen checken of er wel echt files staan.
Het is nochtans niet zo moeilijk: je moet gewoon op tijd vertrekken. En al zeker als je vanuit West-Vlaanderen naar Antwerpen rijdt. Ik knijp graag een oogje toe voor een onverwacht voorval en hanteer gaarne het academische kwartiertje, want zelf ben ik evenmin altijd even stipt. Maar dat consequent uren te laat komen… daarmee heb ik het op een bepaald moment toch echt gehad. Tegenwoordig wachten we zelfs niet meer om de verjaardagstaart aan te snijden.
Ik heb vrienden die het andere uiterste zijn. Al decennialang aan een stuk kun je de klok gelijkzetten op hun aankomst. Als ze te vroeg zijn, wachten ze op de drempel om aan te bellen – want te vroeg is ook onbeleefd. Ze laten het ook graag weten wanneer je zelf de tijd uit het oog verloren bent, en ze hebben natuurlijk alle recht van spreken, want ze zijn zelf altijd netjes op de tijd.
Tenminste, dat waren ze, tot ze elektrisch gingen rijden. “We gaan een kwartiertje later zijn, we moeten nog laden”, klinkt het tegenwoordig. En dat is blijkbaar een geldig excuus. Natuurlijk doe ik daar niet moeilijk over, die 15 minuten zijn nog steeds klein bier met het anderhalve uur dat mijn zus er soms bij durft te lappen. Maar het valt wel op. Want op excuses zoals het vinden van een parkeerplaats of files naar Antwerpen heb ik die vrienden nooit kunnen betrappen.
Laatst gingen we samen op weekend naar de Ardennen. Dat is best ver en het aantal laadpalen is er schaars, dus waren ze een kwartiertje later op de afspraak. En dat was helemaal oké. Er waren geen verjaardagstaarten of ongeduldig op pakjes wachtende petekinderen waarmee we rekening moesten houden. Ik begrijp ook dat je je wagen liever wegzet met een beetje ‘jus’ in de batterij, zodat je de dag erop zonder zorgen naar de bakker of de slager kunt. Hij nam die taken met plezier voor zijn rekening en goochelde met geweldige stukjes vlees op de barbecue. Wie hoort mij dan klagen?
“We gaan een kwartiertje later zijn, we moeten nog laden.” En dat is blijkbaar een geldig excuus.
Drie dagen later zat het lange weekend erop en reden we weer naar huis. De 300 kilometer naar Antwerpen zouden we niet halen op de restanten in onze brandstoftank, dus stopten we aan een tankstation. We passeerden onze vrienden, die er aan de stekker hingen. Mooi geschilderde parkeerplaatsen, een modern winkeltje met koeken en koffie.
Wij moesten wat zoeken, zo tussen de aldaar geparkeerde vrachtwagens. Van de vier pompen werkten er nog twee, slechts eentje schonk de benodigde Euro 95. Het vullen van de tank ging moeizaam, want er zat veel lucht in de leiding. Het flikkerende schermpje op de betaalpaal was nauwelijks leesbaar, je moest tussen de plassen olie naar het winkeltje schaatsen om er een vergeelde Snickers en een Cola te scoren die achteraf vervallen bleek te zijn. En het stonk er naar urine.
Toen we naar de snelweg reden en voorbij het laadstation even verderop passeerden, waren onze vrienden al naar huis aan het zoemen. Laden bleek een keertje sneller dan tanken. Kregen we een blik op de toekomst? Het zou best kunnen, want EV’s laden steeds sneller. Nu de batterijen groot genoeg geworden zijn om een fatsoenlijk rijbereik te garanderen werken de constructeurs vooral aan de laadsnelheid van hun elektrische voertuigen.
Bovendien is dat stoppen voor een laadbeurt steeds aangenamer geworden. De als paddenstoelen uit de grond schietende laadstations zijn gloednieuw, je zou er bijna bewust halthouden om van een vers gezette Kenia te genieten. Misschien ga je binnenkort niet vroeger vertrekken om op tijd aan te komen, maar om onderweg even een gezellig rustmomentje in te bouwen, vooraleer je je aan de feesttafel moet aanschuiven. Mijn zus heeft ook een elektrische auto. Ik voel het volgende excuus al aankomen.
Nieuws
