Editoriaal / De laatste kans

Op het ogenblik dat we dit schrijven, gaat in Parijs de grote klimaattop van start. Een zoveelste “laatste kans” voor de menselijke soort om het roer om te gooien en ervoor te zorgen dat onze nakomelingen ook nog een redelijk leven kunnen leiden. Onze aarde zal een verhoging van de gemiddelde temperatuur met 2 graden Celsius of meer heus wel overleven – ze heeft dergelijke extreme schommelingen in het verleden al meermaals meegemaakt, in de ene of de andere richting. Ook bepaalde levende wezens maken kans een dergelijke stijging te overleven of er zich zelfs beter bij te gaan voelen, maar voor andere soorten dreigt de ondergang. Het zou goed kunnen dat de mens daar ook bij hoort als we niet ingrijpen.

Op onze politici hoeven we op dat vlak zeker niet trots te zijn – ze komen zelfs in dit kleine landje niet tot een globaal akkoord – maar ze zijn wél onze vertegenwoordigers, door ons gekozen, en dus kunnen we de verantwoordelijkheid niet zomaar afschuiven. Daarnaast is er de verantwoordelijkheid van de industrie. Vanuit de autosector komen geregeld nood- of hoerakreten: hoe veel de inspanningen om aan de almaar strengere milieunormen te voldoen wel niet kosten, of, omgekeerd, hoe goed de autosector wel niet bezig is om het milieu te helpen redden. Statements die in een heel ander daglicht komen te staan door de recente dieselgate-affaire en door de manier waarop de autosector lobbyt om toekomstige normen uit te stellen, te versoepelen of gewoon af te voeren... Het zal een geruime tijd vragen om dat zwaar geblutste imago weer uit te deuken (om in autotermen te blijven). De hele sector mag er daarbij op rekenen dat hun milieuprestaties voortaan met argusogen zullen worden bekeken. 

Maar het gaat niet op om altijd enkel maar naar anderen te wijzen in deze materie. Bijna dagelijks moet ik bijvoorbeeld de Brusselse ring trotseren om ten kantore te raken. Wat ik daar de laatste tijd meemaak, doet de haren ten berge rijzen. Geen wonder dat er geen dag meer voorbijgaat zonder dat (een of meerdere) zware ongelukken tot ellenlange files leiden. Naast de economische schade veroorzaken die uiteraard ook heel wat milieuschade en dan hebben we het nog niet over de psychische schade bij de vele wachtenden. 

In heel wat gevallen zijn die ongevallen te wijten aan het volkomen onverantwoorde gedrag van een kleine, maar wel aangroeiende minderheid. Zij gijzelen ons allemaal: ze moeten snel tot inkeer komen (een utopie?) of zo snel mogelijk uit het verkeer gehaald worden. Maar wie gaat dat doen in dit landje waar de ordediensten hun handen vol hebben met een al dan niet vermeende terreurdreiging en verkeershandhaving beperkt wordt tot flitspalen en andere vormen van snelheidscontrole? Zelfs de BOB-campagne komt in gevaar door overwerkte politiekorpsen… België, dan toch een “failed state”?