Editoriaal / Edito KJ: wanneer je liever laadt dan rijdt

Dat kwam niet door de vele piepjes waarmee moderne rijhulpsystemen te pas en te onpas aangeven dat er ergens gevaar zou kunnen dreigen. En evenmin door het verplichte geluid dat een EV hoort te maken wanneer hij stapvoets door de binnenstad slentert, bedoeld om voetgangers en fietsers te waarschuwen. Neen, de schuldigen waren mijn vrouw en kinderen. En Elon Musk, natuurlijk. Het is altijd de schuld van Musk.

Dat enorme scherm dat centraal op het dashboard van de Model 3 prijkt, werkt als een magneet op mijn gezinsleden. De jongsten blijven de digitale scheten die de Tesla op commando laat, hilarisch vinden, maar ook de talloze games en de naadloze streamingmogelijkheden worden erg op prijs gesteld ten huize Janssens.
Terwijl de gemiddelde consument die een elektrische auto overweegt, zich vooral zorgen maakt over het rijbereik en de laadmogelijkheden, smeekten mijn zoon en dochters zowat voortdurend om een extra stop in te lassen – “Zijn de batterijen nu nóg niet leeg?” Alles was goed om maar even niet te hoeven rijden. Zij zien de Model 3 niet als een vervoermiddel, maar als een rijdende spelletjesconsole. De Tesla had hen naar de schaatsbaan gebracht voor een zaterdagnamiddag familievertier, maar ze waren met geen stokken uit de auto te krijgen. 

Mijn kinderen zien de Model 3 niet als een vervoermiddel, maar als een rijdende spelletjesconsole.

Waar die oorsuizingen dan vandaan kwamen? Ha! Van de karaokefunctie die ergens verstopt zit in dat enorme, centraal op het dashboard gepositioneerde scherm. Het inspireerde mijn sowieso al luidruchtige partner tot geanimeerde meezingsessies die steeds luider en luider werden – zeker als ook het nageslacht uit volle borst begon mee te kelen.
Ik was sowieso geen Swiftie (tenzij je de Suzuki Swift Sport bedoeld), maar inmiddels kan ik Taylor Swift niet meer horen, ruiken of zien. Goed dat een Tesla automatisch remt, want ik kreeg het zo op mijn heupen van die karaoke dat ik heel even overwoog om het ding tegen de eerstvolgende paal of brugpijler te parkeren.

Heel eerlijk: al die features laten me koud. Ik zou mijn aankoopbeslissing nooit laten afhangen van dat soort ongein. Maar de consument verandert wel en dat heeft de Amerikaanse constructeur goed begrepen. Toen ik zeven of acht jaar was, wist ik van elke toen verkochte auto hoeveel pk hij had en hoe snel hij reed, hingen er posters van een Ferrari Testarossa en een Lancia 037 Stradale boven mijn bed.

Sport- of racewagens doen mijn zoon daarentegen helemaal niets. Maar een Tesla, dat is het ding.

Sport- of racewagens doen mijn zoon daarentegen helemaal niets. Als het geen cabrio, pick-up of campervan is, kan mijn testwagen hem gestolen worden. Maar een Tesla, dat is het ding. Niet omdat het een elektrische auto is, wel omdat de Model 3 scheten laat, over een ingebouwde spelconsole beschikt en via de Sentinel-functie foto’s neemt van passanten (sorry aan alle Tesla-eigenaars bij ons in de buurt, want er moeten intussen een heleboel belachelijke foto’s van als voetballers of rappers poserende kinderen circuleren). 

Misschien is dat het probleem van vele traditionele autobouwers: dat ze vergeten dat een wagen ook leuk mag zijn. Dat ze niet alleen gebruikt worden door een of meerdere volwassenen, maar dat ook de kinderen een steeds luidere stem hebben – liefst figuurlijk. Het zijn toch de consumenten van morgen? Er zijn zoveel mogelijkheden om autorijden net iets leuker te maken voor iedereen. En zoals Tesla bewijst: die hoeven helemaal niet duur te zijn. Integendeel, zelfs. We nemen onszelf veel te graag veel te serieus. Alleen die karaoke, die zouden ze moeten verbieden.