Editoriaal / Failed state?

Na de aanslagen van 22 maart is België in de buitenlandse pers meerdere malen geduid als een failed state, een land dat zijn problemen niet meer aankan. Het is een gemakkelijke en spectaculaire manier om een (klein) land weg te zetten en op die manier hoef je niet te veel inspanningen te doen om op zoek te gaan naar de ware oorzaken en de achterliggende beweegredenen van gebeurtenissen…

Toch heb ik me dezelfde vraag de laatste tijd ook al een paar keer gesteld, maar dan wel op een heel ander terrein, namelijk dat van de mobiliteit. Zeker Vlaanderen heeft zich altijd laten voorstaan op zijn ligging in het centrum van Europa en op de (economische en andere) mogelijkheden die de functie van draaischijf inhield. Voorwaarde tot het vervullen van een dergelijke functie is dat je je zaken min of meer op orde en onder controle hebt. En wat dat laatste betreft, begin ik me toch serieuze vragen te stellen. Hoe en van waar je ons land ook wilt binnenreizen – zij het met de auto, trein of vliegtuig – je wordt de laatste tijd geconfronteerd met een vervoersproblematiek die duidelijk niet past in dat draaischijfscenario. 

Vorig jaar paste de NMBS zijn vervoersschema aan – lees: men maakte het zichzelf makkelijker door sommige diensten af te schaffen en de reistijden langer te maken. Toch is men er niet in geslaagd de dienstverlening (en de stiptheid) significant te verbeteren – zelfs al weet de NMBS door het manipuleren van de berekeningswijze sporadisch wel met betere statistieken voor de dag te komen. Bovendien heeft ook het eigen personeel zich de laatste tijd sterk ingespannen om het imago helemaal naar de maan te helpen…

De luchtvaart blijft worstelen met de naweeën van de aanslagen en een totaal mislukt personeelsbeleid (of dat nu bij Belgocontrol of bij de bagageafhandelaars is, maakt voor de reiziger weinig uit). Als passagier ben je tegenwoordig al blij als je überhaupt kunt vertrekken of aankomen, de eventuele bagage is dan weer een ander verhaal…

Ten slotte is ons een tijd terug gedurende een paar jaar bloed, zweet en tranen beloofd op onze wegen opdat het dan daarna veel beter zou gaan. Van die verbetering heb ik tot nog toe weinig of niets gemerkt. Als er al op een uiterst kwetsbaar punt gewerkt moet worden (het viaduct van Vilvoorde op de Brusselse ring bijvoorbeeld), wordt met vereende krachten een huzarenstukje afgeleverd waarover dan hoog van de toren wordt geblazen, maar ik heb de stellige indruk dat wegwerkzaamheden in het algemeen (zowel op nationaal, provinciaal als lokaal vlak) de laatste tijd stelselmatig langer duren dan gepland en tegelijkertijd een resultaat opleveren dat niet helemaal strookt met de verwachtingen. Ondertussen laten een paar echt grote werven (Antwerpse en Brusselse ring) nog altijd op zich wachten. Zelfs St-Juttemis is al voorbij… Dan toch een failed state?