Editoriaal / Hamvraag

Op het moment dat u dit leest, is het autosalon in volle gang. In de aanloop ernaartoe zijn we van zowat alle kanten belaagd met allerlei soorten ‘wanneervragen’. Wanneer breekt die elektrische auto nu echt door? Wanneer is het niet meer interessant om een dieselauto te kopen? Wanneer gaat die zelfrijdende auto er zijn? Enzovoort. Jammer genoeg hebben ook wij geen glazen bol, zo niet zouden we nu waarschijnlijk de voorspelgoeroe van de autosector zijn. Maar nee dus, your guess is as good as ours. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat men niet kan proberen om tendensen te doorgronden of het gewoon te vragen aan de man/vrouw om wie het allemaal draait: de consument.

In verband met de (toe)komst van de elektrische auto hebben we dat dan ook gedaan (zie ook verder in dit nummer). En terwijl de markt van hybride en elektrische voertuigen op dit ogenblik nog altijd peanuts vertegenwoordigt in ons land, zien we toch de eerste tekenen van een verschuiving: 12 procent van de respondenten ziet zich namelijk op middellange termijn met een elektrische auto rijden. En misschien nog belangrijker: afgezien van die 12 procent is er ook ongeveer een derde van de mensen die nu al een ‘groenere’ auto willen, voor wie het milieu dan toch belangrijker wordt. Dat zijn hoopvolle signalen en een aanzet naar tendensen die wij, als AutoGids, op de voet zullen volgen.

Aan de andere kant schrijven we dit Vooraf op de dag dat ’s morgens op de radio is aangekondigd dat de zogenaamde salaris- of bedrijfswagen het nog nooit zo goed heeft gedaan. Met andere woorden: de gemiddelde werkende Belg heeft voorlopig nog geen boodschap aan alternatieven voor de bedrijfsauto, slechts 5 procent van onze respondenten was bereid om het gebruik van een auto te kunnen inruilen voor een maandelijks nettobedrag op de rekening.

Komen we dus terug uit bij onze hamvraag: wanneer…? Laat ons zeggen dat we van één ding zeker zijn: revoluties moeten op dit ogenblik nog niet verwacht worden en evoluties komen trager dan verwacht, zeker in een relatief behoudsgezind land als het onze. Het gebrek aan communicatie (en achterliggend uiteraard ook aan visie) van onze overheid speelt hier natuurlijk een grote rol. De manier waarop het vraagstuk van de ‘nephyrbides’ is ‘opgelost’, kan enkel op de lachspieren werken, als het in de kern niet zo intriest was.

Het wijst er namelijk op dat onze overheid – ondanks alle ronkende ‘mission statements’ die om de haverklap de wereld worden ingestuurd – er in feite geen benul van heeft waar ze op langere termijn met onze mobiliteit wil uitkomen en hoeveel geld ze daarvoor veil heeft. Want ook daar ligt het kalf gebonden: van een ‘stabiele’ regering die een vijfjarige regeerperiode toegeschoven kreeg, hadden we wel iets anders verwacht. Vandaar, beste bewindslui, volgens het goede, oude kruideniersadagium deze vraag: mag het nu toch eens iets meer zijn…?