Editoriaal / Nostalgie

Toen we met AutoGids zo’n 2 jaar geleden voor het eerst een youngtimerevenement organiseerden, hadden we nooit kunnen denken dat dit zo’n succes zou zijn. Ondertussen is die belangstelling nog gegroeid en moeten we jammer genoeg mensen weigeren voor onze Youngtimers Rally van 29 mei eerstkomend, omdat we het anders organisatorisch niet meer rondkrijgen. Er is met andere woorden duidelijk een verhoogde belangstelling voor auto’s uit het einde van de vorige eeuw. Ook de oldtimers (binnenkort dertig jaar en ouder) doen het goed tot zeer goed, maar we moeten zien wat er gaat gebeuren als de speculatie uit de markt verdwijnt. Daar loert een zogenoemde bubble of financiële zeepbel, die vroeg of laat uit elkaar moet spatten, met hopelijk niet te veel schade voor de echte liefhebber.

De interesse voor youngtimers is (op dit ogenblik) nog enigszins anders, oprechter zo u wilt, hoewel ook hier sommigen al geld beginnen te ruiken. Maar voor de meesten is het nog pure nostalgie. Terugdenken aan de eerste auto, de auto waarin je zoveel (plezier) beleefd hebt, de auto van pa, de auto’s van vroeger (“toen ze nog niet zo erg op elkaar leken”), enzovoort. Nostalgie dus, niet te verwarren met conservatisme, want dat is behoudsgezind zijn te allen prijze en daar gaat het hier niet om.

Een persoonlijke anekdote ter illustratie: toen ik nog piepjong redactiesecretaris was (begin jaren ’80) kreeg ik uiteraard ook de vervelende klussen voorgeschoteld. Bijvoorbeeld naar icoon Paul Frère bellen als zijn tekst weer eens niet op tijd was. Toen kon nog niks elektronisch, dus de papieren tekst moest op de redactie raken om (dringend) vertaald en overgetypt te worden. Ik belde Paul ’s morgens in zijn woonst in het Zuid-Franse St-Paul de Vence en hij beloofde me dat ik de tekst die namiddag zou hebben. Om kwart voor vier kwam hij de redactie binnengewandeld. “Die is met het vliegtuig gekomen”, dacht ik, maar wat bleek? Met zijn Porsche 911 was Paul in 7 uur en drie kwartier van Zuid-Frankrijk naar (toen nog) Ukkel gereden…

Moderne auto’s zijn nu nog krachtiger, beter, veiliger en sneller… maar wat Paul Frère toen deed, kan nu niet meer. In de toekomst evolueren we naar supercomfortabele auto’s die hoogstwaarschijnlijk (minstens gedeeltelijk) zelf zullen rijden, maar de democratisering van de auto en onze nimmer aflatende mobiliteitsdrang maken dat je aan de meeste verplaatsingen met de auto niet veel plezier meer beleeft. En eens in de file laat je het werk liever aan een ander (de auto dus) over. Maar tegelijkertijd is er de hang naar het ‘échte’ rijden, naar plezier beleven achter het stuur van een auto en dat kan (voorlopig) nog het best (en het goedkoopst) in een youngtimer, op uitstap, liefst met vrienden. Dat is de sleutel van hun succes.