De hang naar snelheid is niet helemaal hetzelfde als de drang naar alcohol of andere verdovende middelen, maar net zoals de gemiddelde alcoholist of drugsverslaafde kan ook ik een heleboel vergoelijkingen voor dat gedrag uit mijn mouw schudden. Maar dat zijn slappe excuses. Het was gewoon iets dat ik te graag deed om het ook te laten.
Omdat de wegen en het verkeer het mogelijk maakten, dachten we toen. Omdat we er zo gemakkelijk mee wegkwamen, weten we nu. Er waren nog nauwelijks snelheidscamera’s, laat staan trajectcontroles.
Nu moet ik toegeven dat ik die tijd wel mis. Zoveel mogelijk minuten goedmaken op de door je navigatiesysteem geschatte aankomsttijd, zo lang en zo hard mogelijk richting vakantiebestemming knallen: elke rit was een wedstrijdje. De trips die toen heroïsche verhalen opleverde, hoor je vandaag te verzwijgen. Ik ben er niet langer trots op, maar denk er wel met wat ongepaste weemoed aan terug.
Ondertussen zitten er ook wel drie kinderen op de achterbank. In de autosport geldt dat de extra verantwoordelijkheid die inherent zou moeten zijn aan het krijgen van een nageslacht, je trager maakt. En dat was bij mij ook het geval. Trapte ik als jonge autojournalist nog in de val om eerder mezelf dan de wagen te testen, dan ging ik nodeloze risico’s steeds vaker schuwen. Ik blijf het geweldig vinden om gezwind door de bergen te knallen, maar het hoeft niet langer vol gas tussen twee haarspelden. En al helemaal niet als mijn gezin meerijdt.
Mijn schoonvader was politiecommissaris en die genen zitten in mijn jongste dochter, zeven intussen. Ze kijkt over mijn schouder mee, naar die tegenwoordig veel te grote displays waarop je duidelijk kunt aflezen hoeveel je mag rijden én hoeveel ik op dat moment rijd. En als ik de regels niet helemaal volg, krijg ik dat genadeloos op mijn boterham.
Al is ze ook vaak haar kluts kwijt. Bijvoorbeeld wanneer er een verschillende maximumsnelheid wordt getoond op de tellerpartij van de auto en op het scherm van Google Maps. En dat gebeurt wel vaker, van die momenten waarop ook ik even in het duister tast. Er staan zoveel borden dat je vaak aan het twijfelen gaat. Ik heb er nooit harder op gelet dan vandaag, want ik reed nooit trager. Toch loop ik nog geregeld tegen een snelheidsboete aan. Slechts enkele kilometers te snel, maar wel stomme euro’s.
Je moet al erg gek doen om hedendaagse auto’s over hun limieten te jagen.
Er zijn geen excuses voor: niet de trajectcontrole is het probleem, maar mijn snelheid. Van verkeersexperten hoor ik elke keer dat een onaangepaste snelheid een van de grootste oorzaken van ongevallen blijft. Maar mag ik me toch soms de vraag stellen waarom ze de wegen zo aanleggen dat snelheden wel héél vlug als ongepast worden gezien?
We reden nooit met krachtiger wagens, met een superieure wegligging en met rijhulpsystemen die slimmer zijn dan de raketten die we enkele jaren in de ruimte stuurden. Je moet al erg gek doen om die auto’s over hun limieten te jagen, en toch rijden we ons nog steeds te pletter. We kunnen nog trager gaan rijden, de trajectcontroles overal op 30 km/u zetten. Maar is dat dan niet zoals de hedendaagse smartphones enkel te gebruiken om te bellen?
Ik heb ook een zoon van negen. Die niet snapt waarom ik niet wat sneller rijd om tijdig op zijn voetbalmatch te raken. Dus vertrekken we steeds vroeger op die zo al te vroege zaterdagochtend, want ‘er zou wel eens een file kunnen staan’. Aan werkzaamheden waar ze weer een verkeersdrempel leggen of een perfecte tweevaksweg versmallen. Natuurlijk komt daar dan een camera te staan. En wellicht rijd ik daar dan een keertje iets te snel voorbij, omdat ik vergat dat die grote weg waar je ooit 90 km/u mocht en je een hele tijd 70 km/u kon, nu 30 km/u hanteert. Intussen vlammen de wielertoeristen en de speedpedelecs me voorbij. Ze zullen wel een manier vinden om die binnenkort ook op de bon te zwieren.
Nieuws
