Detailtests / 2025 Opel Frontera Hybrid 145 (GS)

Naar Duitse kwaliteit zoek je dus tevergeefs, maar vertoont de Frontera dan tenminste wel een Duits rijgedrag? Voor een stuk wel, aangezien deze Citroën-kloon best volwassen rijdt. Bij lage snelheden is de stuurafstelling weliswaar licht en bij hogere een beetje plakkerig, maar de voortrein reageert altijd voorspelbaar en biedt voldoende trekkracht.

Ook de remmen zijn prima op hun taak bemeten, ook al wordt het remgevoel wel gehypo­thekeerd door het samenspel met de 48-voltset-up. Stellantis kiest er namelijk voor om de B(rake)-functie van de elektromotor in de zesbak met dubbele koppeling permanent te activeren, om zo de 0,89 kWh kleine accu constant te revitaliseren. Een knop om de remwerking van de hybrideset-up te milderen of zelfs helemaal uit te schakelen, is er niet. Gelukkig went die eigenschap snel… zij het misschien niet voor achterliggers, die de remlichten van de Frontera constant zien aanfloepen.

Klein, maar fijn

Op het gas toont de kleine driepitter zich koppelrijk dankzij de elektrische ondersteuning. Zelfs bij de lage toerentallen die de automaat verkiest, herneemt de 1.2 overtuigend, terwijl hogere regimes evenmin een probleem vormen. Bij vol gas merk je wel dat de bak wat trager reageert, maar dat wordt opnieuw netjes gecompenseerd door de 28 pk sterke elektro­motor.

Het verbruik varieert daardoor niet zo sterk, met een ondergrens van ongeveer 6 l/100 km en een bovengrens van om en bij de 7 l/100 km tijdens onze testweek. Daarmee raak je met een volle tank benzine van 44 liter bijna 700 kilometer ver, wat van de Frontera een prima pendelwagen maakt. Om de ranke vorm van het ontwerp te compenseren wordt het stuur zwaarder op de snelweg. Maar ook daar voelt de Frontera zich verder prima in zijn sas.

Gezien de banden met hoge flanken onder onze testauto (maat 215/60 R17, in de basisversie zelfs 215/65 R16) hadden we wel een betere filtering verwacht. Bij stadssnelheden is de vering nu echter soms wat slordig, en hoor je de ophanging ook ­werken. Net zoals de hybride component in de versnellingsbak trouwens – deze Frontera deed ons bij momenten terugdenken aan de eerste generatie EV’s, die ook veel werkingsgeluiden produceerden.

Gezoen, gefluit en gesis

Gezoem, gefluit en gesis, het zit er allemaal in, en het sijpelt door de beperkte isolatie goed door tot in de cabine. 
Doe daar nog de diepe driecilinderbrom van de verbrandingsmotor bij en je ­begrijpt waarom de Frontera duizenden ­euro’s minder duur is dan zijn Duitse concurrenten.

Akkoord, echt storend wordt het allemaal nooit, maar het verschil valt toch op als je van deze cross-over in een andere stapt die het zonder budgetpredikaat doet. Daarover gesproken: bij het in- en uitstappen is het uitkijken dat je met je broekspijpen niet tegen de dorpel schuurt. Die steekt namelijk ver uit en wordt snel vuil door de spray van de voorwielen.